Quinten Ingelaere’s universum transporteert je naar een mystieke overgave van het subject in de onweerstaanbare puurheid van de eeuwigheid. Kunstenaars en poëten hebben steeds getracht dit soort verlangen te articuleren door het oproepen van natuurlijke scenario’s. Het bijzondere hieraan was dat zij gelijktijdig zowel gevoelens van terreur en ontzag als gevoelens van aantrekking opwekte. Zulke kunstwerken die een gevoelsmatige reactie bij de toeschouwers willen teweegbrengen, streven naar een overstijgen van de rede die de mens zowel in een staat van verweerloosheid als één van radicale versterking bracht. Zijn zorgvuldig laag na laag opgebouwde doeken leiden ons wel steeds naar herkenbare taferelen maar haken ergens onderweg af en duiken zich in een nieuw soort abstractie. Waar deze nieuwe generatie schilders vooral naar streven is een reflectie op de term abstractie en daar logisch uitvloeiend een klemtoon op het proces.
De zoektocht naar lijkt deze dagen meer de focus dan het zuiver werken naar een eindresultaat toe. Hoe abstracter het beeld of inhoud, hoe meer het een spiegel vormt voor persoonlijke en sociale obsessies. De meest verbazingwekkende kwaliteit van abstracte schilderkunst is haar capaciteit om te formuleren wat nog steeds onbekend of nieuw is, ondanks dat alles refereert naar een canon van vormen die bestaan in de wereld. Hoe verrassender een schilderij is, hoe verbazingwekkender de associaties zijn die ze vrij maken.

Vincent Surmont