Fotograaf Pablo Genovés, zoon van de wereldberoemde Spaanse kunstenaar Juan Genovés, werd in 1959 geboren te Madrid. Pablo woont en werkt nu afwisselend in Madrid en Berlijn.

In zijn werk gaat Pablo op zoek naar waarheidsvinding, waarbij hij in zijn werk realiteit en fictie tegenover elkaar zet. Ons erfgoed speelt daarbij een belangrijke rol. Pablo fotografeert en bewerkt postkaarten van monumenten, zoals musea, kathedralen en bibliotheken, waarin hij surrealistische beelden schept door ze vol te laten stromen met water of juist letterlijk de ruimte laat vergaan. Deze apocalyptische voorstellingen verbeelden de strijd om ruimte, waarbij het niet geheel duidelijk is wie de winnaar wordt. Dit resulteert in scènes van totale vernietiging en catastrofe, waarin hij de kwetsbaarheid van ons erfgoed wil aantonen.

Pablo heeft geëxposeerd in Spanje, Frankrijk, Duitsland, Engeland, Argentinië en de Verenigde Staten. Zijn foto’s maken deel uit van belangrijke publieke en particuliere collecties, zoals APERTURE FOUNDATION collection New York, Foundation COCA-COLA of Modern Art, Colección de Fotografía Contemporánea Ayuntamiento de Alcorcón. Madrid.

Pablo Genoves werkt ook samen met Gagosian Gallery en Marlborough Gallery in New York, Barcelona en Madrid, twee van de grootste en meest rereputeerde kunstgalerieen ter wereld.

Eastmen Gallery is dan ook vereert dat wij Pablo Genovés zullen vertegenwoordigen in de Benelux.

 

Only the sudden bursting in of nature can liberate an image of its own lie, contradict its eternal validity
In Genovés images the World -which we think we inhabit- seems to have been destroyed some time ago. The only thing left is a representation: its appearance, its shape and its reflections but no humanity. Thus the violent arrival of nature can no longer take any life. However, it could perhaps return it.
Culture conquered by nature, or nature imprisoned within culture? In Pablo Genovés images the struggle between both is eternal and it is no longer obvious which is attacking which. The fight for space results in scenes of destruction, the end of an era with airs of catastrophe that are so relevant today. At the same time these images proceed from a pre-existent reality: old images which the artist rescues and transforms, liberating the photographic image from its eternal validity and equipping the elements of the past with a new ability to stir up memories.
"Times Alchemy" proposes a farewell journey to everything that represented our past achievements. The physical destruction of these spaces is no more than the materialisation of an earlier destruction -current and ours-, the signs of which are as shaky and ambiguous as the truth found in postcards from a by-gone era.
Lucia Carballal